Hyperversum

Tytuł: Hyperversum 
Orginalny Tytuł: Hyperversum
Autor: Cecilia Randall
Wydawca: Esprit
Cykl: -
Stron:  ok. ponad 600
Ocenka: 4/10
Rok: 2011

Może jednak rodzice mieli rację i nie należy poświęcać całego wolnego czasu na wirtualne światy?

Czy jednak nie było by o wiele bardziej zabawniej gdy byś to ty był postacią w grze? Wszystko ma jednak swoje konsekwencje.

O tej książce zrobiło się głośno, wydaje mi się jednak że cały ten szum napędzał konkurs – jego wygrana gwarantowała dużą ilość książek dla szkół i sprzęt elektroniczny dla laureata.

Konkurs został już rozstrzygnięty, sama brałam w nim udział. :)

Czy tak naprawdę jest czym się tak fascynować?

Trójka przyjaciół i młodszy brat jednego z nich zostają wciągnięci do gry Hyperversum, która gwarantuje „bycie postacią” - bez odczuwania dotyku, łamie granice dzielącą świat wirtualny od rzeczywistego.

Przenoszą się oni do XIII-wiecznej Francji, gdzie przeżywają największą przygodę swojego życia.

W książce pojawia się walka, wątek miłosny, przygodowy.. i problem jak wrócić do XXI-wieku i czy na pewno warto?

Może moja ocena?

Jak dla mnie ta książka jest o wiele za bardzo przesłodzona.. oczywiście raz jeden z bohaterów dostaje karę w wysokości batów.. ale i tak koniec końców, za każdym razem wszystko im się udaje i zawsze wychodzą na prostą.

Na początku Naprawdę Hyperversum mnie wciągnęło, przeżywałam losy głównych bohaterów..

Zagłębiając się jednak w powieść, stała się ona nudna i musiałam ją czytać z przymusu na konkurs, nie potrwało to jednak długo i chyba nawet nie przeczytałam 300 str..

Jak pisałam powyżej głównym bohaterom wszystko się udaje, co jest chyba największą wadą tej książki, jeśli ja (jako człowiek który również coś tam pisze) miała bym zmienić, to na pewno zabiła bym jednego z głównych bohaterów.

Do 30str. Zrobiłam bym jakieś smutny opis jak to żałują że go nie ma i załóżmy podczas ceremonii pogrzebowej zarządziła najazd obcego państwa – ale to tylko taka drobna sugestia.

Coś o bohaterach.

No bo niby jest ich czterech, a każdy nosi bardzo charakterystyczne cechy, dzięki którym akcja toczy się inaczej, np.: takie jak męstwo u Ian'a, czy zupełna obojętność i chęć pomagania innym u Jodie, tak to na prawdę bardzo rzuca się w oczy.

No ale wróćmy do tematu, bo niby jest czterech bohaterów, co jednak jest bardzo mylne bo podczas akcji pojawiają się znajomi którzy też trafili do wirtualnego świata, czy wiele ważnych osobowości (o tak że rażących cechach) i o nazwach których w nie sposób zapamiętać, chyba że jest się z pochodzenia francuzem.

A o stylu.

Nie powiem, opisów jest trochę – ułatwia nam to jednak fakt że są one przedzielane dialogami, czy myślami bohaterów.

Fakt który utrudnia nam czytanie to francuskie słowa wplecione w dialogi..

Język nie jest zbyt trudny, można nawet zarzucić że powinien on być bardziej wyniosły jak na tam te czasy.

Ani mi się nie chce więcej pisać, ani wam się nie będzie chciało więcej czytać. ;)

Jeśli macie do wyboru przeczytanie to lub Dżumy, przeczytajcie Dżume – też czytałam.